TOKSYNA

Prosząc o otwarcie drzwi, piosenka wydaje się zmęczonym listem napisanym na serwetce w kolejce po kawę: lekko drżące linijki, zapach cytrusowej nadziei i ledwo wyczuwalna goryczka. Świat tutaj jest toksyczny, ludzie to rzędy identycznych garniturów i wyblakłych trendów, ale pośrodku tej zarazy budzi się ręka, która wyciąga się, zamiast odejść w bok. Nieporadnie i po domowemu: w teledysku te same spodnie, w życiu te same stare rany, a melodia zbiera fragmenty z powrotem w coś podobnego do związku.

W piosence jest dziwna dobroć - nie patetyczna, ale ta, która żyje w drobnych gestach: nie porzucać, gdy statek tonie; nie zamykać drzwi, gdy głos prosi. Ironia jest łagodna, jak uśmiech po nieprzespanej nocy: świat mierzy wartość według metki, a tutaj proponuje się zapłacić inną walutą – wytrwałością, małą wiarą w muzykę i w tych, którzy idą obok, nawet przez ogień. To nie manifest bohaterów, to wpis w dzienniku o tym, że nienawiść można zabić, jeśli przestanie się ją karmić uwagą.