Memories

Pachnie późną nocą i telefonem, który zbyt długo leży ekranem do dołu. Cisza jest tak gęsta, że słychać, jak serce przegląda stare wiadomości. Nadal żyją tam krótkie„cześć”, długie„nie odchodź” i głupie żarty, które wtedy wydawały się zbawieniem. Muzyka jest jak te wiadomości, których nie zdecydowaliśmy się wysłać – ciągnie się, kołysze, nie osądza.

Głos jakby mówi:„przyznajmy, że oboje tęsknimy, ale udajemy, że już odpuściliśmy”. I od tego robi się jeszcze ciszej. W każdym takcie jest trochę żalu, trochę dumy i kropla nadziei, że ktoś z was jednak kliknie„napisz”.