I NEED IT NOW

Czasami wydaje się, że czas jest walutą, a ktoś znowu nie wypłacił pensji. Wszystko płonie, topi się, pulsuje pod skórą, a mózg domaga się choć odrobiny spokoju, choćby chwili ciszy. Ale cisza nie nadchodzi – zamiast niej rytm, gorączka, powtórka, jakby serce utknęło na jednej linijce:„daj jeszcze sekundę, daj choć coś”.

Takie brzmienie jest jednocześnie męczące i lecznicze. Jak letni asfalt pod bosymi stopami: bolesny, gorący, ale żywy. W tym rytmie jest coś pierwotnego – krzyk o potrzebie bycia zauważonym właśnie teraz, zanim ostygnie. I niech w odpowiedzi będzie tylko echo – i tak chce się więcej.