Rap To Sztuka

Rytm rymów przypomina odgłosy garnków w akademiku: głośny, szczery i nieco przesadzony. Każde słowo sapie jak stary„peugeot” na wzniesieniu, ale jedzie z uporem, zapałem i dumą rzemieślnika, który zna wartość słowa„swoje”. Żadnych fałszywych lajków, żadnych błyszczących bitów z marketingową etykietką. Tylko chrapanie ulic, rdza na rymach i teksty napisane bez recepty.

To ten przypadek, kiedy„scena” nie jest podium, ale podestem starej kamienicy, gdzie pod latarnią wszystko decyduje mikrofon i pewność sylabu. Tutaj nie czyta się dla popularności, tutaj wydycha się rytm jak dym papierosowy po długiej ciszy. Surowo, szczerze, z tym samym polskim klimatem, gdzie sztuki się nie sprzedaje – kupuje się za nią sumienie.