Не чіпляй

Czasami serce przypomina stare radio – szumi, odbiera echo obcych głosów i nagle wypowiada zdanie, którego już nie chcesz słyszeć. Wydaje się, że zaraz złapiesz właściwą falę, wszystko wyjaśnisz i będzie łatwiej. Ale eter cichnie i pozostaje cisza – gęsta, lepka, w której zamiast snu jest rzeczywistość, a zamiast mdłości – łzy.

Miłość nie jest tu dramatem, ale postscriptum – odrobiną żalu, odrobiną jasności. Wszystko się goi, tak jak powinno, tylko powoli i przy akompaniamencie szumu wspomnień. A gdzieś pośród tej wewnętrznej nocy rozbrzmiewa zmęczone, niemal czułe: nie dotykaj tego, co żywe. Już wystarczy.