Девчонка непростая

Gdzieś pomiędzy przeszłością a pierwszym śniegiem – dziewczyna z latarkami zamiast nadziei. Prosta, ale nie banalna: ta, która potrafi kochać aż do drżenia i pięknie się rozczarowywać. Na jej twarzy jest luty, w duszy wieczny listopad, ale ona i tak czeka na wiosnę. Marzy o wielkiej miłości, choć udaje, że już w nią nie wierzy.

Zna cenę przebaczenia, umie stawiać kropki, a mimo to pisze przecinki. W słuchawkach – minor, w oczach – światło, którego nie zgaszą żadne reflektory. Taka, która przejdzie obok byłego i nawet się nie obejrzy – nie z dumy, ale dlatego, że przed nią już świecą te same światła, dla których warto było to wszystko przeżyć.