Fallen

Czasami wydaje się, jakby ktoś włączył alarm i zapomniał, gdzie jest przycisk„wyłącz”. Wszystko dzwoni, psuje się, działa samoistnie, a myśli są jak złe nawyki: obiecujesz rzucić je, ale one i tak powracają, grzecznie stukając w nerwy. Pomiędzy strachem a wiarą pozostaje cienka granica – niemal modlitwa, niemal krzyk w pustkę.

Ale w tym załamaniu jest dziwna szczerość. Kiedy przestajesz udawać silnego i po prostu prosisz o pomoc – nie kogoś, ale coś większego. I niech w środku nadal szaleje burza, i tak przebija się ciepłe„usłysz mnie”. Bo może właśnie z takich upadków składa się prawdziwe„życie”.