Therapieplatz

Świat, w którym dziecięce huśtawki skrzypią głośniej niż diagnozy dorosłych. Gdzie zamiast odpowiedzi – kolejne życie – to wielki plac zabaw, a piaskownica już dawno zamieniła się w pole minowe. Głos jakby wyrósł wśród odłamków – nieco ochrypły, nieco zmęczony, ale nadal sięgający ku światłu, jak trawa przez beton. Między wierszami – wszystko to, czego zazwyczaj nie wypowiada się na głos: wstyd, złość, zagubienie, pragnienie bycia po prostu normalnym, choćby trochę.

A jednak – nie bez nadziei. Bo gdzieś pomiędzy„dlaczego mnie nie kochają” a„no cóż, żyjemy dalej” pojawia się coś żywego, prawdziwego. Ta najdelikatniejsza nić, która trzyma, kiedy nic innego nie trzyma. Muzyka tutaj nie jest do tańca – jest dla tych, którzy kiedyś też pytali, gdzie jest ich miejsce na tym cholernym placu, i w końcu zrozumieli: nawet jeśli nie wiesz, kiedy się przejedziesz, najważniejsze – nie puszczać huśtawki.