ruiné (comme un dj)

Nocna bitwa i głos, który przechodzi od tematu do tematu, jakby próbował kogoś ugryźć w piętę - brzmi jak miejska spowiedź, przeżuta przez ulice. Kurz na butach, szepty o tym, że ktoś„fiszuje” w życiu i chce wszystko odebrać – i nagle wybuchające„Je veux la guerre” jak mroczny refren: nie o wojnie ze światem, ale o wojnie o swoje prawo do nieugiętości. Wokal to się wyśmiewa, to rani, a za nim – oklaski, światła sceniczne i wrażenie, że za kulisami ktoś już liczy straty.

Jest tu szczypta ironii i ciepła surowość: życie na twarzy –„ma life”, piękno, które pachnie fałszem, i ludzie, którzy podnoszą się, strzepując kurz. Kolejność słów jak rozmowa w klatce schodowej o sprawach wielkich i małych; chce się uśmiechnąć i iść dalej – bo nie ma komu i czemu się poddać, a walka jest schowana w kieszeni wraz z nadzieją, że jutro przynajmniej coś pozostanie twoje.