Together

Jakby wyłączono światło w całym domu, ale pozostawiono jedno – gdzieś w środku. Wszystko jest ciche, tylko oddech synchroniczny z rytmem, a słowa brzmią jak przysięga złożona na chybił trafił. Nie ma tu głośnych obietnic, tylko pewność, że razem – to już wystarczy. Nawet jeśli świat się wali, nawet jeśli noc jest zbyt długa. Głos jakby trzyma za rękę, nie puszczając, aż zrobi się zupełnie jasno. A w tym świetle – nie nadzieja, tylko proste ludzkie„my”, które z jakiegoś powodu zawsze jest silniejsze od„ja”.