Vaitimbora

Wszystko wydaje się być spowite mgłą – dźwięki, obrazy, oddech nocy. Las żyje własnym życiem, gdzie każdy szelest jest ostrzeżeniem, a każdy cień może okazać się starożytnym duchem. W powietrzu unosi się magia i lekki strach, ten sam, dziecięcy, kiedy jest strasznie, ale ciekawie i nie można odejść.

Brazylijskie mity wychodzą z gęstwiny lasu przy rytmach bębnów, ptaki rozmawiają z legendami, a imię Boitatá brzmi jak zaklęcie. Muzyka jakby sama oddycha – wilgotnym powietrzem, gęstym od życia i szeptów. Wszystko jest trochę dzikie, trochę święte i na pewno nie miejskie. Jakby noc postanowiła przypomnieć sobie, że jest starsza od człowieka.