Le P'tit

Wieczór jest jak notatka w kieszeni – tłusta, ciepła i lekko lepka. Dwieście dirhamów w diorze sąsiaduje z ładowaniem na ulicy; świat decyduje się na rogach, gdzie o dirhamach mówi się tak samo prosto, jak o pogodzie. Zrobić tu wielką sprawę oznacza nie wracać, a to uczucie unosi się w powietrzu jak zapach papierosów i benzyny.

Zaufanie wymarło, pozostała tylko lustrzana nieufność: nawet odbicie budzi podejrzenia. Pory roku się zmieniają, ale schemat pozostaje ten sam – wszystkie cztery pory roku zamieniają się w ten sam szary krąg, gdzie kolejna podwyżka cen i cztery kule to zwyczajowa statystyka. Subtelny humor przetrwania – w żartach o„nie dla przyjaźni” i w instrukcji„milcz, słuchaj” – ratuje znacznie mniej, niż się wydaje.