Monster Mash

Pod koniec jesieni, kiedy dynie już świecą, a wiatr wyje jak chór, zaczyna się impreza, na którą zaproszeni są wszyscy – od wampirów po zombie z poczuciem rytmu. Zamiast nudnych pogawędek słychać jęki, skrzypienie pokryw trumien i synkopowane„u-ha-ha” w rytm starego, dobrego beatu. Wszystko się porusza, grzechocze i tańczy, jakby umarli w końcu zrozumieli sens życia: zrobić Monster Mash w odpowiednim czasie.

To wszystko bardziej przypomina nie horror, a retro dyskotekę dla tych, którzy zbyt długo nie umierali ze śmiechu. Szkielety stukają kośćmi, wilkołaki kiwają głowami, a Dracula nie ma już czasu na arystokratyzm – po prostu jest w grupie i mu to pasuje. I z tego szaleństwa rodzi się przytulna myśl: niech ktoś tam narzeka na„Transylvania twist”, najważniejsze, żeby impreza trwała. Nawet jeśli wszyscy na niej już nie żyją.