Sex on Fire

Miasto jeszcze się nie obudziło, ale gdzieś w jego półmroku powietrze już się topi. Wszystko drży – od oddechu, od palców, od tego dziwnego ciepła, które nie zależy ani od pogody, ani od pory dnia. Nie ma tu miejsca na słowa, tylko na nierówny rytm serca, cichy śmiech i elektryczność pod skórą.

Brzmi to jak moment, w którym świat zawęża się do dwóch osób i jednego pulsu na dwoje. Trochę szorstko, zwierzęco, ale jest w tym pewna świętość – ta, która żyje między światłem latarni a pierwszym porannym haustem powietrza. Wokół może wszystko płonie, ale właśnie dlatego nie jest strasznie. Bo skoro już płonieć, to do końca.