Kawior

Pachnie potem, ambicjami i lekkim aromatem whisky schłodzonej„na później”. Nie ma tu blasku i przepychu – tylko szczere zmęczenie tych, którzy harują, podczas gdy inni się bawią. Z błota, przez kredyty i podarte podeszwy – do stołu, gdzie w końcu podają„kawior”. Nie jako symbol luksusu, ale jako metaforę zasłużonego odpoczynku.

Słowa nie brzmią jak przechwałki, ale jak westchnienie po długiej zmianie. Jest w nich duma z prostych zwycięstw: nakarmić swoich, przetrwać w złym systemie, nie sprzedać się za cudzy logo. Trochę cynizmu, trochę czułości – i dużo prawdy o tym, że nawet w świecie fałszu czasami można żyć po ludzku. I niech w menu nie ma już ikry – najważniejsze, że przy stole są bliscy.