мило материшься

Wilgotne poranne powietrze, sklejone rzęsy, zapach popiołu we włosach i to samo światło w oknie, które obiecywało wszystko, tylko nie spokój. Tutaj wszystko jest jak na zimowym podwórku wieżowca: śnieg jest szary, papierosy gorzkie, a słowa ranią bardziej niż wiatr. A pośród tego wszystkiego dziwna więź, przypominająca jednocześnie kłótnię i czułość, gdzie przekleństwa brzmią cieplej niż komplementy.

Piosenka jest jakby o dwóch ludziach, którzy próbują ogrzać się nawzajem, nawet gdy mróz już zbliża się od wewnątrz. O kłótniach, które stają się językiem miłości, i o tym, jak czasami łatwiej jest przyznać się do nienawiści niż do tego, że bez tej osoby jest pustka. Nie chodzi tu o idealny obraz, ale o prawdziwy, wybuchający krzykiem i śmiechem.