idols

Słowa te brzmią jak przyznanie się, że błyszczące miraże potrafią oślepiać silniej niż prawdziwe gwiazdy. Pogoń za„fałszywymi bogami” pozostawia tylko puste ręce i poczucie, że czas minął na próżno. Ale nie ma w tym tragedii – raczej jasność, jakby w pokoju w końcu wyłączono neon i stało się widoczne, gdzie są drzwi na zewnątrz.

Motywem przewodnim nie jest tutaj porażka, ale punkt zwrotny: rezygnacja z zbędnych idoli, oddanie ich bez żalu i wreszcie zwolnienie miejsca na coś prawdziwego. Muzyka podtrzymuje tę decyzję pewnie, jak mantrę, gdzie każda powtarzająca się linijka tylko mocniej wbija gwóźdź w stary system wartości. Ironią losu jest to, że przegrana okazuje się zwycięstwem, ponieważ czasami droga naprzód zaczyna się od kapitulacji.