Tumbleweed

Wszystko tutaj kręci się wokół obrazu kłębka – lekkiego, swobodnego, a jednocześnie skazanego na wieczny ruch. Słowa brzmią jak rozmowa z tymi, którzy nieustannie poszukują siebie: zagubionymi lub wolnymi, zawieszonymi„gdzieś pomiędzy” wyborem a przypadkiem. Księżyc, pęknięcia w asfalcie, wiatr – wszystko to staje się scenografią dla pytania, które każdy słyszał w sobie:„Czy jesteś tam, gdzie chciałeś być?”.

Muzyka kołysze się jak droga nocą – nieco hipnotyzuje i zmusza do zwolnienia, nawet jeśli bohater tekstu nie jest do tego zdolny. Ironiczna smutek polega na tym, że niekończący się ruch może być zarówno ucieczką, jak i wolnością. Pozostaje tylko obserwować, jak ten tumbleweed toczy się dalej – czy to do swojego miejsca, czy po prostu gdzieś daleko.