Mansion

W murach tej„rezydencji” nie jest komfortowo – panuje zbytnia cisza, która przytłacza bardziej niż jakiekolwiek krzyki. Każdy wers brzmi jak krok po pustych pokojach, gdzie kurz zbiera wspomnienia o tym, że kiedyś było tu życie. Ciało wydaje się stare, nie z powodu upływu lat, ale z powodu ciężaru wspomnień, które ciążyły na barkach.

Słowa zamieniają się w zagadki, w których jest więcej pustki niż odpowiedzi.„Kim jesteś?” – pytanie, które nie szuka odpowiedzi, a tylko mocniej otwiera drzwi do wątpliwości. Suchy liść na klamce, ślady wody w korytarzu – drobiazgi, które stają się symbolami całych utraconych światów.

W tej muzyce radość jest obiecana, ale po drodze się załamała. Pozostaje tylko dziwne piękno rozkładu – takie, od którego chce się jednocześnie odwrócić i zatrzymać jeszcze na sekundę.

Efekty wizualne i kolorystyka: Elijah Seger