Comin’ Back

Szorstki dźwięk pożegnania, jakby stara walizka po asfalcie - grzmi, ale się trzyma. W zwrotkach nie chodzi tylko o drogę, ale o ucieczkę od znanego bólu, od tego zmęczenia, które pachnie dzieciństwem, długami i niekończącymi się nocnymi zmianami. W refrenie nie słychać smutku, ale wyzwolenie: bilety, zachód słońca, autobus – i naprzód, bez oglądania się za siebie.

Muzyka kołysze delikatnie, ale uparcie, jak rytm serca przed ważną decyzją. Jakby cały utwór był chwilą na dworcu autobusowym: nadal stoisz na starej ziemi, ale już wiesz, że nigdy tu nie wrócisz. W tej determinacji jest dziwne piękno, jak w obcych oczach, które migają, gdy pociąg rusza.