gigolo

Błyszczący świat na zewnątrz i pustka w środku – jak złote opakowanie, w którym zamiast cukierków jest tylko powietrze. W utworze pojawia się odwieczny paradoks: być pięknym obrazkiem, który budzi zachwyt, ale którego tak naprawdę nikt nie widzi. Pieniądze, rejsy,„niebieskie chipsy” i wieczna pewność statusu – wszystko to powinno ogrzewać, ale zamiast ciepła pozostaje lekki chłód ironii.

W każdym wersie pojawia się gra obrazami:„certyfikowany gigolo”,„trustfund baby”, piękny i pewny siebie. A między wierszami przebija się niemal przypadkowe zmęczenie – jak przyznanie, że luksus i cudze pragnienia nie zastąpią prawdziwych uczuć. W rezultacie otrzymujemy zuchwały soundtrack o tym, jak być pożądanym i mimo wszystko pozostawać nieco zagubionym.