Sepsis

Na progu jakiegoś wielkiego rozstrzygnięcia – nocne powietrze gęste od chorób i dawno zapomnianych obietnic, droga ciągnie się jak wstążka wspomnień. Notatka w notesie, jakbyś komuś szeptał:„nowa linia, szaleństwo zgodnie z rozkładem”, a silniki monotonii buczą w rytm. Święta matka Śmierć wychodzi na ulicę z rytualnym uśmiechem, a wszystko wokół nagle wygląda jak złota skórka na upieczonej przeszłości – pięknie, ale z posmakiem popiołu.

Brzmi jak zła modlitwa z domieszką sarkazmu: splatają się kevlarowe nici, sierp przeciąga się przez szyję, srebro spływa do ołowiu, a skradzione kwiaty państwa wiszą do góry nogami. Jest tu zarówno teatralność, jak i spokojna brutalność – jakby na imprezie apokalipsy wszyscy byli w kultowych szatach, a ktoś z ciepłą złośliwością podaje ogień. To uczucie niemal domowej katastrofy: przerażająco bliskie i trochę śmieszne, bo w końcu kult końca staje się nawykiem.