Josephine

Pulsujący rytm, jakby rozgrzane do czerwoności powietrze, w którym słowa rozpływają się szybciej, niż zdążysz je uchwycić. Monotonne„heat-heat” przetaczają się falami, zamieniając się w coś pomiędzy zaklęciem a mantrą na parkiet. Nie ma tu pośpiechu, by coś wyjaśniać lub udowadniać – tylko powtórzenia, tylko gorączka, która unosi się w piersi i utrzymuje się do ostatniej sekundy.

I nagle pojawiają się fragmenty –„baby”,„New York”,„I want to get you somewhere” – takie jak przypadkowe błyski neonowych znaków w nocy. Wydaje się, że wszystko to już gdzieś słyszano, ale właśnie w tym tkwi cała frajda: w prostocie, w hipnotycznym powtarzaniu, w uczuciu, że muzyka sama kołysze cię, jak długa droga taksówką po mieście, które nigdy nie zasypia.