UP&DOWN

Zgiełk metropolii, sztuczne uśmiechy i aktorzy przyzwyczajeni do noszenia masek – na zewnątrz huczna impreza, a w środku pustka. Lęki szepczą„bla-bla-bla” prosto do ucha, niepokój ciągnie za smycz, jak psa. Wydaje się, że przyszłość to horror bez napisów końcowych, w którym światła trzeba szukać we własnej ciemności.

Tutaj kołysze się jak winda bez przycisków: w górę, w dół, do-do-do-down – i znowu w kółko. Fale uczuć rozbijają się o skórę, pozostawiając mokre ślady na piegach. Tak właśnie żyje ta muzyka – krucha, nerwowa, szczera. Jak przyznanie się, że łatwiej jest być kimkolwiek, byleby nie sobą, ale mimo to nadal trzymasz się tego chwiejnego rytmu, jakby był on tym samym światłem.