Prismatica

Brzmi jak starożytny szept, wpleciony w puls czasu. Łacińskie słowa płyną jak zaklęcie, w którym każde echo sylaby sprawia, że przestrzeń oddycha inaczej. Muzyka nie spieszy się, rozciąga się gęstymi warstwami, niczym mrok, w którym widać zarys ognia – nie jasnego, ale tlącego się, upartego.

To nie tylko melodia, ale wrażenie rytuału: kroki po kamiennej sali, gdzie ściany pamiętają więcej niż ludzie. W każdej pauzie – przestrzeń dla wyobraźni, w każdym akordzie – lepka mieszanka mistyki i wieczności. Piosenka brzmi tak, jakby sama noc śpiewała swój hymn.