Компасом

Ta piosenka brzmi jak przysięga wypowiedziana szeptem, ale silniejsza niż krzyk. Opowiada historię dwojga ludzi, którzy idą ku sobie przez ciemność, trzymając się za ręce tak mocno, jakby to był ich jedyny kompas. Każdy wers przypomina, że miłość może być nawigacją, kosmosem i głosem, który nie pozwala zniknąć w zapomnieniu.

Melodia mieni się ciepłem ogniska, które rozpalają się w środku nocy, aby ogrzać zmarznięte dłonie. Nie chodzi tu o idealność, ale o pragnienie bycia blisko i nieprzekształcania się w cudzy„błąd” lub lekcję. W piosence wyczuwa się nie tylko romantyczność, ale także dorosłe zrozumienie: prawdziwa bliskość to nie tylko słowa, ale gotowość do prowadzenia się nawzajem przez burzę.