Elavoko

Brzmi to jak modlitwa i przysięga jednocześnie: głos jest łagodny, ale czuć w nim stal. Słowa o brudzie, zmęczeniu, powściągliwych łzach – a jednak nie ma w nich porażki, tylko uparta determinacja, by iść dalej, nawet jeśli trzeba będzie czołgać się.

Muzyka płynie jak rzeka, w której można utonąć, ale bohaterka wybiera pływanie – ku światłu, ku miłości, ku temu, co czyni ją całością. Refren z afrykańskimi rytmami zamienia osobisty ból w rytuał siły: powtarzając„Nga Bili” jak zaklęcie, tworzy swój własny marsz naprzód. To nie ballada o cierpieniu, ale hymn o tym, że miłość i wiara mogą ciągnąć za rękę nawet przez najtrudniejsze wody.