Çaban Boşa

Czasem miłość jest jak walka z cieniem – wydaje się, że jest już blisko, a cios pozostaje w próżni. Wszystko było prawie idealne: splecione ręce, zgodny śmiech, powietrze z nutą szczęścia. A potem było tak, jakby ktoś zgasił światło. I jedyne, co pozostaje, to szeptać „U`rasma” – nie marnuj energii, nie zagłębiaj się w coś, czego nie da się wskrzesić.

To opowieść o tym, jak pięknie upada coś, w co wierzono do ostatniej chwili. O pustym łóżku, niedokończonych planach i bólu, który nie prosi o uwagę – po prostu żyje w środku, niczym tło. Wszystko zostało już powiedziane, wszystkie „jeśli” się wypaliły. Pozostaje tylko zaakceptować fakt, że czasami wysiłki są naprawdę daremne i na tym polega dziwna, dorosła wolność.