MÜCADELE

Nocna ulica wygląda jakby została narysowana ostrym ołówkiem: rytm bije jak kroki po mokrym asfalcie, a słowa są krótkie jak kolejki, w których więcej krzyku niż sensu. Jest tu wiara, rodzina obok zimnego chromu 9 mm, euro na stole i wyścig z Trabzonu do Stambułu – mieszanka ulicznego realizmu i dyżurnego patosu, który jednocześnie bawi i przeraża. Cała ta surowa poezja opiera się na prostym kodeksie: honor, zemsta, ostrożność – i ten sam chaotyczny humor, który przetrwa wśród rozgrywek.

Wewnątrz szorstkiego uśmiechu kryje się ciepłe przywiązanie do swoich: mamy, braci, starych nawyków. Wydaje się, jakby sąsiad z podwórka szeptał do ucha:„trzymaj się swojej pozycji, ale nie zapominaj o ludziach” – i robi to z ledwo zauważalnym uśmiechem. Słuchać to znaczy przejechać się po mieście, gdzie każdy wers pachnie tytoniem, walutą i cholerną determinacją, a ironia ratuje przed zbyt poważnymi wnioskami.