3 6 9

Nocna pochwała błahostek i luksusu – głos, który szepcze„można wydać wszystko”, a potem chichocze w rytm basu. Wokal jest rześki i zuchwały, jakby impreza w klubie zamieniła się w manifest: marki, papierosy, pieniądze„na nic” i niekończąca się pewność siebie. Nie ma tu delikatnych nastrojów – tylko surowa ironia, oklaski podziemnego blasku i lekkie zmęczenie wiecznym blaskiem.

Wewnątrz tej celowej brawury kryje się ciepłe zmęczenie: pogniecione posty, przypadkowe telefony i słowa, które ranią bardziej prawdą niż złośliwością. Piosence można przymrużyć oko – jest zarówno autoironiczna, jak i szczera: życie czasami wygląda lepiej przez filtr, ale nawet bez niego pozostaje zabawne, nieco szorstkie i na swój sposób bliskie.