Забирай

Miłość jest jak bitwa morska: wydawało się, że strzelają fajerwerkami, a okazało się, że armatami. Nie ma tu miejsca na urazy, tylko lekki posmak soli na ustach i szum fal, które i tak porwą w dal wszystko, co zostało powiedziane i niewypowiedziane. Rozbite kajuty, zmęczone statki, ale gdzieś w środku wciąż żyje ta, która wczoraj„zginęła w bitwie”, a dziś znów podnosi żagle.

W tej podróży nie ma zwycięstw ani porażek – jest tylko droga. Czasami cisza, czasami burza, ale ręce nadal trzymają ster. I niech statek już płynie ku lądowi, w tej ciszy przy kabinach słychać nie pożegnanie, ale chwilę wytchnienia. To znaczy, że burza minęła i można odetchnąć.