Держи

Jakby serce zamieniło się w zbroję, a w środku nadal żyje dziewczynka, która nie potrafi nie wierzyć. Tutaj jest zmęczenie ciągłym„trzymaj się”, rysy na charakterze i lodowe kry na uczuciach. Ale w tych słowach nie ma litości – to prośba i obietnica jednocześnie: być kamieniem i diamentem, podporą i atlantem, nawet jeśli to boli.

Muzyka jakby obejmuje ramiona – silna, ale ciepła, z tą samą delikatną wytrwałością, która wydaje się wieczna. Opowiada o tym, że prawdziwa siła nie tkwi w żelazie, ale w tym, aby pozostać blisko, nawet gdy wszystko się wali, i trzymać – mocno, do końca, bez słów.