Девочка солнце

Deszcz szumi na dachach, a gdzieś pomiędzy kroplami przechodzi ona – ta sama, w lekkiej letniej sukience, z promieniami słońca zamiast perfum. Świat jakby zatrzymuje się na kilka sekund, a serce bije w rytm dzwonka tramwaju. Wszystko jest proste, trochę naiwne i boleśnie żywe: miłość rodzi się nie na balach, ale na mokrych przystankach.

Ta chwila jest jak letni deszcz: nagła, świeża, trochę głupia, ale tak prawdziwa, że chce się stać pod nią i nie chować się. Nie ma tu głośnych słów, tylko spojrzenia, muzyka i poczucie, że nawet tramwaj wie – zaczęło się coś ważnego.