NA ZAWSZE

Jakby ktoś wziął cię za rękę i wyprowadził z mroźnego dnia prosto do ciepłego pokoju, gdzie wszystko tętni kolorami. Świat nagle przestaje być czarno-biały – nawet powietrze staje się łagodniejsze, a czas płynie wolniej, jakby chciał zostać w pamięci. Nie ma tu głośnych słów, tylko obietnice bez złocenia: dogonić, usłyszeć, być blisko, nie puścić.

Muzyka unosi się wokół jak para z gorącej herbaty na parapecie – przezroczysta, ale wyczuwalna. Pachnie wspomnieniami, których nie chce się puścić, i nadzieją, że zimno będzie teraz tylko za oknami. To nie jest saga o wiecznej miłości, a raczej cicha, jasna upartość: trzymać blisko ciepło i kolor, kiedy cały świat tak pilnie zamienia się w lód.