Man With a Second Face

Jakby lustro nagle postanowiło odpowiedzieć – nie odbiciem, ale głosem. Wszystko w tym dźwięku jest jakby nie z tego świata: beat oddycha mechanicznie, słowa rozpływają się w przestrzeni, a za nimi jakby chowa się człowiek, który nie do końca jest pewien, kim dzisiaj jest. Jeden, drugi, obaj naraz –„druga twarz” brzmi nie jak maska, ale jak nawyk przetrwania.

Muzyka jest tu głęboka, niemal kosmiczna, ale ciepła – jakby sam syntezator rozumiał, że człowiekowi trudno jest być spójnym. W tej dwoistości jest dziwny spokój: niech będzie kilka twarzy, niech głos się zmienia – żyje, więc wciąż jest szansa, by się zebrać w całość.