Second Best

W tej piosence wszystko pachnie morską solą i ciepłym winem z plastikowego kubka – takim, które pije się na ławce nad brzegiem morza, podczas gdy czas płynie powoli, a przeszłość wciąż trzyma za rękę. To o tej dziwnej słodyczy, kiedy nawet najbardziej bolesne wspomnienia chce się powtórzyć, tylko po to, żeby znów poczuć je jako żywe.

Przez wersy przebija się rytuał wiecznego„drugiego miejsca”: bycia potrzebnym w połowie, kochanym w połowie, silnym w połowie. Ale nie ma tu litości, tylko zmęczona akceptacja. Delikatna, prawie przezroczysta tęsknota brzmi w rytmie przypływu, który powraca raz po raz, nawet jeśli już się nim zmęczyliśmy. Chodzi o to, jak można stać w cudzych śladach i wciąż szeptać„weź mnie z powrotem”, wiedząc, że nie ma już powrotu.