Sucré Salé

Jak rozmyte kadry ze starego filmu: fragmenty melodii, niedokończone frazy, przebłyski obrazów – a wszystko to składa się w kalejdoskop, w którym trudno zrozumieć, gdzie jest początek, a gdzie koniec. W jednym miejscu słychać o dachach i zatokach, w innym – uśmiech zamienia się w małe święto, a gdzieś daleko miga Tamatave, jakby pocztówka z innego świata.

Ma się wrażenie przypadkowej rozmowy, usłyszanej na ulicy: raz poważnej, raz zabawnej, a raz nagle przechodzącej w poezję, której sam autor jakby się nie spodziewał. Muzyka tutaj nie tyle utrzymuje rytm, co obejmuje wszystkie te fragmenty myśli i tworzy z nich jeden taniec. W tym chaosie jest своя logika: życie i tak okazuje się słodko-słone, z dziwnymi trasami i radością, która od czasu do czasu przebija się w najprostszych szczegółach.