Muchachos

Lśniąca witryna i ogłuszający bas – jakby spacer po nocnym targu, gdzie pieniądze szeleszczą głośniej niż słowa, a każdy ma swoją rolę w pantomimie: szef z bransoletką, ekipa w cieniu, ochroniarz, który patrzy zbyt uważnie. Dźwięk monet i ochrypły refren„bandit, bandit” brzmią jednocześnie jak wyzwanie i jak żart na temat własnej ważności – ironia polega na tym, że cały ten ostentacyjny luksus natychmiast traci na wartości przez głośny śmiech i chłodne„j'm'en balec'” –„do lampki”, ale z uśmiechem.

Grubiańskie braterstwo, gorące naloty na scenę i zapach tanich papierosów; gdzieś pomiędzy kpiną a szczerą żądzą władzy kryje się ciepło ulic. Mowa – szybki strumień metafor, gdzie każda replika jest jakby zapisana w notatniku ulicznego kapitana: przechwałki, plany, przelotne zdrady i lojalność wobec własnej skóry. Słucha się tego jak wieczornego spaceru po obcej dzielnicy: głośno, niebezpiecznie, ale z jakiegoś powodu przytulnie, jakby powrót do domu po szalonym dniu.