What I've Done

Głuche uczucie pożegnania, w którym nie ma ani krwi, ani głośnych dramatów, ale jest ciężar popełnionych błędów. Wszystko brzmi jak wewnętrzny sąd, w którym oskarżyciel i obrońca to ta sama osoba. Każda linijka jest jak kreska na kartce, która wymazuje przeszłość i pozostawia tylko czyste pole do nowego kroku.

Muzyka niesie w sobie tę samą mieszankę bólu i ulgi, kiedy przyznajesz – tak, wszystko było nie tak, ale właśnie to daje prawo do odpuszczenia. Nuta po nucie zamieniają się w akt oczyszczenia: nie tylko przyznanie się do winy, ale próba zmycia jej do ostatniej kropli. W tej surowej bezpośredniości jest dziwna pociecha – jakby nawet najcięższe błędy mogły stać się punktem wyjścia.