Somewhere I Belong

Czasami w środku jest tak pusto, że nawet echo nie odbija się. Wszystko jakby rozpadło się na ostre kawałki – myśli, wątpliwości, spojrzenia innych, które tylko pogarszają sytuację. Ale właśnie z tej szczeliny wydobywa się głos, który nie ukrywa się, tylko krzyczy prosto w ciemność: o zmęczeniu, o bólu i o tym, że nadszedł czas, aby w końcu to z siebie wyrzucić.

Każdy wers brzmi jak próba przebicia się przez beton – głośno, gwałtownie, ale z upartym dążeniem do światła. W rytmie nie ma rozpaczy, ale siła: chęć wyczyszczenia z siebie wszystkiego, co zbędne, spalenia pustki do cna i znalezienia w jej miejscu choćby małej, ale prawdziwej wyspy.

I gdzieś pomiędzy krzykiem a melodią rodzi się uczucie: tak, jest wyjście. Nie jest ono gotowe, nie jest podsunięte, ale własne, wypracowane. Być może właśnie tam zaczyna się to miejsce –„gdzie należysz”.