Wir tanzen den Regen weg

Jak ogromna, zalana słońcem sala po burzy: pachnie mokrym asfaltem, ale już przebija się światło, a powietrze jest tak świeże, że kręci się w głowie. Wszystkie obawy, pogniecione listy błędów, przemoczone łzami kartki papieru – w jednej chwili stają się nieistotne. Hałaśliwe towarzystwo, zagłuszające się głosy, dłonie w powietrzu – i oto deszcz nie jest już zagrożeniem, a dekoracją, pod którą tańczą, jakby jutro mogło nie być muzyki.

W tym rytmie jest coś z porannej kawy po nieprzespanej nocy – gorzka, pobudzająca, szczera. Jakby ktoś szeptał: patrz, życie wciąż tu jest, nawet jeśli chmury wiszą nisko. A kiedy słońce powoli wychodzi zza krawędzi dachu, wydaje się, że wszystko jest możliwe: latać, krzyczeć, śmiać się do utraty głosu, tańczyć tak, aby zmyć resztki wczorajszego dnia.