Llorarás

Jak salsa z nutką zemsty: rytm kopie długi przeszłości, a słowa nadchodzą równo w takcie –„płacisz za cierpienia”. Tutaj zazdrość zamienia się w chóralną przepowiednię, gdzie każde„będziesz płakać” brzmi jak cukierki z chrupiącym nadzieniem – najpierw bolesne, potem słodkie i niewygodnie przyjemne. Cała historia to nie tyle krzyk, co starannie ułożone ostrzeżenie: nie krzywdź, bo powróci do ciebie echo twoich własnych gestów.

W finale pojawia się zaskakująca lekkość: wyzwolenie opakowane jest w sarkastyczny, świąteczny gest, jakby postanowiono zdjąć kajdany i wywieźć przeszłość na wózku bożonarodzeniowym. Mieszanka szacunku do siebie i lekkiej złośliwości zamienia cierpienie w lekcję i taniec – tutaj nie szuka się już usprawiedliwień, ale organizuje się małą paradę nowego życia.