花火

Są chwile na granicy snu i czuwania, kiedy świat jakby wstrzymuje oddech. W głowie wciąż rozbrzmiewają echa obcych głosów, dawnych obietnic i absurdalnych prób zatrzymania tego, co z natury rzeczy wymyka się. Letnie fajerwerki nie spieszą się, by wystrzelić w niebo, ale w środku zapalają się setki własnych salutów - od śmiechu po ciche łzy, które z jakiegoś powodu zawsze wydają się odpowiednie w ciepłą noc.

Muzyka oddycha zapachem piasku, chrupnięciem skórki jabłka i chłodem przypadkowego wiatru. Trzyma się cienkiej nitki nostalgii, zawiesza gdzieś pod gwiazdami i pozwala patrzeć z góry na całą tę wzruszającą nieporadność uczuć. I niech wspomnienia rozpadają się jak dziecięce piaskownice – pozostają iskry, tak jasne, że nie da się ich zignorować.