Whiplash

Jak błysk flesza aparatu fotograficznego w ciemnym pokoju – ostry, oślepiający, po którym jeszcze długo przed oczami migają białe plamy. Wszystko w tej piosence opiera się na efekcie„jednego spojrzenia”: wystarczy sekunda, aby powietrze stało się gęstsze, muzyka głośniejsza, a serce szybsze. Nie ma tu miejsca na pauzy ani wątpliwości, tylko niekończący się rytm„whip, whip, flash”, jakby sama noc postanowiła urządzić dyskotekę ze światła i ruchu.

Brzmi jak ścieżka dźwiękowa do momentu, w którym uwaga przyciąga się jak magnes: wszystko wokół przestaje mieć znaczenie, pozostaje tylko scena, jasne światło i poczucie, że właśnie teraz tworzy się historia. Jest dużo hałasu, sensu – wydaje się, że niewiele, ale właśnie w tym lekkim chaosie tkwi główna frajda – kiedy muzyka i błysk łączą się w jedno, a wieczór staje się niezapomniany.