El Malo

Bas dudni tak, jakby ściany zamieniły się w membranę ogromnego głośnika. Tutaj wszystko jest niezwykle bezpośrednie, nawet nieco szorstkie – i na tym polega główny urok. Nie ma tu żadnych śladów delikatności, tylko gorączka ulicy, zuchwały śmiech i szczere ruchy. Atmosfera przypomina imprezę, na której zasady wyrzuca się za drzwi, a potem zaczyna się czysta gra instynktów.

Słowa układają się w uliczny kodeks: trochę brawury, trochę hałasu i nieskończona ilość ciał, które nie znają pauzy. W każdym wersie – wyzwanie, w każdym powtórzeniu – pewność, że noc nie jest o romantycznej miłości, ale o rytmie, w którym chce się całkowicie rozpłynąć.