McGregor

Surowa poezja pachnie asfaltem, gdzie obce pięści i własne blizny były jedyną szkołą życia. W każdym uderzeniu pałki słychać zaułki, garaże i czasy, kiedy to„ulica decydowała” o tym, kim jesteś. Wczorajsze bójki stają się legendą, dzisiejsze historie - nową wizytówką, a gdzieś pomiędzy tym wszystkim kryje się ta sama nieprzejednana lojalność wobec korzeni.

Muzyka zawiera w sobie ironiczny paradoks: dzielnica na zawsze pozostała w krwi, nawet jeśli teraz wokół są różowe włosy i błyszczące wytwórnie płytowe. Wydaje się, że przeszłość i teraźniejszość energicznie ze sobą dyskutują, a dźwięk tylko dodaje oliwy do ognia - brutalnie, uparcie i szczerze, jak rozmowa na klatce schodowej przy trzeszczącej lampie neonowej.