Ждет

Jakby przelotna sympatię zamienia się w starannie spakowaną listę wymagań: czułe słowa sąsiadują z zakazami, obietnice – z zazdrością, a uwaga – z dręczącą obsesją. Wokal zdaje się szeptać„bądź tylko blisko”, podczas gdy w wersach cicho liczy się kroki i lajki – przytulne porwanie osobowości w miękkim opakowaniu hip-hopowego blasku.

Zabawna okrucieństwo – taki sobie smaczny koktajl: pochwała za włosy i figurę idzie w parze z kontrolą nad zdjęciami w telefonie i prawem do„decydowania, co robić dzisiaj”. Tutaj troska maskuje się pod zaborczością, a obietnice zamieniają się w kontrakt, z którego nie da się wycofać bez siniaków. Nagle zrozumiałe i przerażające rzeczy wyglądają prawie jak codzienna romantyczność XXI wieku – z migotaniem ekranu i cierpkim posmakiem niepokoju.

Lekko ironiczne ostrzeżenie i ciepły uśmiech jednocześnie: zabawne i przerażające jest obserwowanie, jak miłość może przekształcić się w projekt edytowania cudzego życia. W uszach pozostaje nie tyle melodia, co uczucie, że czasami lepiej trzymać w rękach gitarę i trzy akordy, niż oddać wolność w zamian za uwagę, która zabiera więcej, niż daje.