Matahari

Jak notatka w dzienniku, napisana odręcznie między dwoma tańcami: mity przychodzą na imprezę i zostają do rana. Tutaj pojawiają się Malinche, Kleopatra i Meduza, jakby w tańcu legend, które jednocześnie mrugają okiem i rzucają wyzwanie. Rytm powtarza mantrę„soy la que mata”, a każde„mata” nie oznacza przemocy, ale umiejętność spalania starych ról i radosnego wyrzucania kluczy do cudzych oczekiwań. Głos zamienia się w but-perkusista: szepcze, krzyczy, popycha do tańca, w którym można być kapryśnym, drapieżnym i całkowicie spokojnym w swojej zuchwałości.

Ciepło i lekka ironia – jak w notatce pozostawionej na kuchennym stole:„nie przepraszaj za swoje ciepło”. Tutaj znikały ograniczenia i zbędne zasady, skóra zmieniała stroje jak wąż – i dzięki temu było tylko lepiej. Piosenka nie jest instrukcją, ale zaproszeniem: przyjdź, podskocz, poczuj siłę i śmiej się razem z nią; dziewczęca siła opowiedziana bez patosu, z iskrą i bez zbędnej powagi.