Like It

Jakby dwa równoległe światy zderzyły się w jednym utworze: jeden – błyszczący, szybki, z czarnymi bimmerami, stosami gotówki i śliską brawurą; drugi – cichy, niemal bolesny, gdzie między bitami przebija nostalgia za czymś„idealnym” i dawno utraconym. Rymy i slang działają jak maska, ale pod nią kryje się neonowe zmęczenie i senna tęsknota.

Brzmi to tak, jakby noc w klubie zamieniła się w osobisty dziennik na bitach: zmieszano się przechwałki i załamanie, żarty i PTSD, a między wierszami – próba zrozumienia, czy to był sen, czy rzeczywistość. I od tej mieszanki robi się dziwnie ciepło: tak szczery chaos może być tylko u tego, kto wciąż potrafi czuć.