万有引力

Miasto lśni jak nowy gadżet: szkło odbija słońce, a wiatr niesie ze sobą„najnowszą wersję ideałów”. Serce przechodzi w tryb wysokiej rozdzielczości i próbuje złapać sygnał między„tutaj – spokój” a„tam – niepokój”. Poprawność czasami przypomina przemoc, cicha łagodność gubi się w hałasie – a mimo to można oddychać: pod dziennym niebem chowają się gwiazdy, po prostu ich nie widać, ale one są.

Muzyka mówi językiem fizyki: przyciąganie, fazy, pływy. Każdy jest oddzielną planetą, miliardy marzeń i miliardy samotności na swoich orbitach, ale niewidzialna siła i tak przyciąga bliżej. Ludzie nieuchronnie szukają siebie nawzajem, czasami drapiąc się po krawędziach, a jednak zbliżają się do siebie - bez wymogu dopasowania się co do piksela. Wystarczy przestrzeni, gdzie można pozostać sobą, a dalej działa prawo, które nie wymaga dowodów.